Yaş aldıkça anlarsın:
dünya misafirhane,
sen ise yolda dervişsin.
Her sabah uyandığında
“Bismillah” diye başlar yolculuk,
aldığın nefes,
verenin lütfudur.

Bir damla sudan denizi,
bir lokma ekmekten rahmeti,
yağan yağmurdan toprağın zikrini duyarsın.
Kuşların kanadında “Subhanallah” sesi,
rüzgârda gizli “Hu” vardır.

Yaş aldıkça çözülür bağların,
dünyanın yalanına tahammül etmezsin artık.
Kıranı, inciteni, oyalananı
geride bırakırsın.
Bilirsin ki
Hak yolunda yük hafif olmalı.

Yalnızlık sandığın şey,
aslında vuslata hazırlıktır.
Bir fincan kahvede bile
kalbine inen huzuru bulursun,
çünkü her şey O’ndandır,
her şey O’na döner.

Yaş aldıkça öğrenirsin:
gidene selam vermeyi,
gelene dua etmeyi.
Hiç kimseye değil,
sadece gönlüne yakın olmayı.

Artık kelimelere muhtaç değilsin,
çünkü hakiki sevgi
sözsüz akar gönüllerden.
Anlarsın ki huzur,
kendini yok bilmekte,
sonsuzlukta erimektedir.

Yaş aldıkça,
dünya azalır gözünde,
ahiret çoğalır özünde.
Ve hem kendine,
hem herkese
daha sahici olursun.
Rifat KAYA