Yarım Kalan Hayallerin Kadını

Bir kız çocuğuydum ben,
yenilgiyle başlamıştı çocukluğum,
babasız büyüdüm,
hatırlamadığım yüzün ardında
emin olduğum tek şey şuydu:
“Güzel bir babaya sahip olacaktım, yaşasaydı.”

Okumak, polis olmak vardı içimde,
ikinci sınıfa kadar okudum memleketimde,
okul uzak, yollar taşlı, ayaklarım yorgun
ama gönlüm sevinçle doluydu
çünkü okul kokusu, gelecek kokusuydu.

Sonra annem dedi:
“Bu köy bize dar,
bu ev bize yük,
tek başıma bakamam size.”
Çerkezköy’e düştü yolumuz,
ben yeni bir hayata başladım,
bir elimde defter, bir elimde kardeşlerim
çocuk yaşta anne oldum kardeşlerime.

On bir yaşındaydım,
ellerim küçüktü ama yüküm büyüktü.
Hem okula koştum, hem ocağı tüttürdüm,
hem kardeşime beşik salladım
hem gözlerimden sessizce çocukluğumu düşürdüm.

Sonra annem dedi:
“Okul bitiyor, ama ekmek bitmesin.”
Beşinci sınıfta kaldı hayallerim,
defterim kapandı, kalemim kırıldı.
Benim hayalim yarım kaldı
çünkü kardeşlerime tek bakıcı bendim.

On dört yaşımda,
hiç tanımadığım bir adamla beni evlendirdi abim.
Yüzük takıldı,
o gün parmağıma giren halka
hayallerimi aldı benden.
Anlamadım o sabah neden dışarıda beklediğini,
sonradan öğrendim:
Bir başlık parasına satılmıştım,
çocukluğum, hayallerim, benliğim
yediyüz liraya terk edilmişti.

Sonra bir evin duvarları arasında
nefesim sayıldı.
Kucağıma bir oğul verdiler,
ben hâlâ çocuktum,
ama “anne” dediler bana.
Oğlumla büyüdüm,
ama dayakla, azarla,
hiç sebepsiz yere aşağılanarak…

Her yumruk indiğinde
içimden bir beddua savurdum abime,
çünkü beni gözümü kırpmadan verdi.
Ama ben cahildim,
bilseydim der miydim o sözleri?
Bilseydim kardeşimin denizde kaybolacağını,
cesedi bile bulunmayacağını,
bilseydim hiç mi hiç beddua etmezdim.

O acıyla sustum,
o suçlulukla büyüdüm.
Sonra Allah bana bir kız verdi:
Saçları kömür karası,
gözleri gökyüzü mavisi.
Anladım ki o bana bir armağandı.
Onun kokusu, onun gülüşü
bütün yaralarımı sardı,
bütün dayağa, bütün acıya katlandım.

Ama gün geldi, gözüm karardı.
Yirmi sekiz yaşımda
on dört senelik evliliği bitirdim.
Samsun’a, ailemin yanına geldim,
iş buldum, çalıştım.
Ama geçmiş yine peşimi bırakmadı.
Çocuklarımın babası beni zorla kaçırdı,
darp etti, İstanbul’da üç gün beni tuttu.
Kaçtım, kurtuldum,
ama geride bıraktığım çocuklarımı bana düşman etti.
Onlara hasret kaldım,
hasretle yıllarımı yaktım.

Sonra yeniden evlendim.
İlk günler iyi geçti,
ama aynı eve girince değişti hayat,
değişti adam.
Bir kızım oldu.
Başta istemedi, aldır dedi,
ama ben kararlıydım,
çünkü o kızım,
göremediğim çocuklarımın kokusuydu.

Adını Irmak koydum,
doğduğunda öyle temizdi ki
ebeler dedi:
“Bunca yıllık meslekte böyle güzellik görmedim.”
Ve güldük hep birlikte.
O, Irmak oldu.
O gülüşle hiçbir şeyi takmadım,
hiçbir acıyı umursamadım.

Sonra oğlum geldi dünyaya.
Bir ara mutluluk sandım,
ama eşim evde yoktu.
Dışarıdaydı,
başkalarının yanında.
Aldatıldığımı öğrendiğim gün
kalbim ikinci kez paramparça oldu.

Ve o gün vasiyet ettim en yakın arkadaşıma:
“Bir gün bana birşey olursa,
tabudumu bin kat yabancı taşısın.
Çünkü bana en büyük yarayı kendi canım bikdiklerim verdi.
O yüzden beni hiç tanımayan biri benim cenazemi kaldırsın.
Sen taşıma;
Çünkü eğer sen taşırsan
hakkımı helal etmem.
Benim yüküm ağır,
benim acım yakıcıdır,
benim dostluğum bile kurban ister.”

Şimdi ben,
bir anne, bir kadın, bir yaralı ruhum.
On üç senedir evlatlarına hasret,
ama hâlâ ayakta, hâlâ dimdik.
Çünkü ben biliyorum:
Ne yaşadıysam yaşadım,
çocuklarım yaşamasın.
Ben sustum, onlar konuşsun.
Ben yandım, onlar gülsün.
Ben öldüm, onlar yaşasın.

Ve hayat bana ne derse desin,
ben yine de çocuklarım için
güçlü bir kadın olmak zorundayım.

Ama bilsin dünya:
Gücüm, sadece dimdik duruşumda değil,
her gecenin ardından yeniden doğuşumda gizli.
Ben küllerimden kalktım,
yıkıntılarımın arasından yol yaptım.
Her gözyaşım bir dua oldu,
her sessiz çığlığımda bir gelecek saklı kaldı.

Çocuklarım bilsin ki;
ben onların yokluğunda var oldum,
onların hatırasıyla direndim,
onların ismini kalbime kazıyarak yaşadım.
Ve bir gün mezarımın taşında adım okunursa,
okuyan bilsin:
Bu kadın, yarım kalan hayallerini evlatlarına tamamlatmak için
ömür boyu savaştı.

Çünkü ben, yarım kalan hayallerin kadını,
aslında yarım kalmadım;
benim yarım kalan düşlerim
çocuklarımın yarınlarında tamamlanacak.

Mehmet Bildir
22.09.2025