0
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
147
Okunma
Bu şiir, zamanın akışını hissetmiş bir kadının içsel yolculuğunu anlatıyor. “DersimliKiz” burada hem kendi kimliğini hem de köklerini temsil ediyor.
Hikâye şöyle başlıyor:
Munzur’un serin suları gibi zaman sessizce akıp giderken, şair çocukluğunu hatırlıyor. Çocukluk, Pülümür kıyısında bir türkü gibi masum ve saf; gençlik ise dağlara çarpan rüzgâr gibi deli dolu ve asi… Ama şimdi elinde bir kırık saat var: artık dakikaları değil, anıları sayıyor.
Bu kırık saat, aslında onun hayatında yaşadığı kırılmaları, kayıpları ve geçip giden yılların yükünü simgeliyor. Takvim yaprakları değişiyor ama bazı acılar hiç eskimiyor. Şair bunu fark ediyor: “Acılar bile eskimeye yüz tutuyor, ama bazı yaralar var ki, hiçbir takvim silemiyor izlerini…”
Buna rağmen içindeki umut hâlâ sönmemiştir. Gökyüzüne bakarken, belki bir yıldızın düşüşü kadar ani, belki bir gülüş kadar gerçek bir mutluluğun yeniden karşısına çıkacağına inanıyor.
Sonunda şair kendi kimliğine tutunuyor:
“Evet, zaman geçiyor ama ben buradayım. Köklerimle, acılarımla, sevdalarımla… DersimliKiz olarak dimdik ayaktayım.”
Bu söz, hem hayata hem de kendi geçmişine karşı bir direniş ve kabulleniş. Zaman geçse de, acılar dinmiyor olsa da, köklerine bağlı kalmak ve ayakta durmak onun en büyük gücü oluyor.
Geçiyor Zaman – DersimliKiz
Geçiyor zaman,
Munzur’un suları gibi sessiz, inatçı, derin…
Her damlası, bir anı sürükleyip götürüyor,
Ve ben, geçmişin taşlarına tutunuyorum hâlâ.
Bir bakıyorum;
Çocukluk, Pülümür’ün kıyısında bir türkü,
Gençlik, dağlara çarpan bir rüzgâr…
Ve bugün, ellerimde kırık bir saat
Dakikaları değil, hatıraları sayıyor bana.
Geçiyor zaman,
Acılar bile eskimeye yüz tutuyor,
Ama bazı yaralar var ki
Hiçbir takvim silemiyor izlerini.
Yine de umutla bakıyorum gökyüzüne;
Belki bir gün,
Bir yıldızın düşüşü kadar ani,
Bir gülüş kadar gerçek gelir mutluluk…
Ve ben derim ki:
“Zaman geçiyor, ama ben buradayım,
Köklerimle, acılarımla, sevdalarımla
DersimliKiz olarak dimdik ayaktayım.”
5.0
100% (5)
