SENİ AFFEDİYORUM
Ah benim vefası eksik olanım
Kirpik uçlarıma kırağı düşürenim.
Ayazında adımlarımı unuttuğum
Bir hayli zamam oldu sesini duymadığım
Saçını okşamadığım
Elinden bir bardak demli çay içmedigim
Araya giren acı ayrılık
Karını da yağdırmış yollarımıza
Hasretinle başa çıkmak
Geceyi sabahlamak gibi
Üşütüyor her bir zerremi
Düşündükçe gözlerini
Isınıyor avuç içlerim
Donmuş parmaklarım.
Ay ışığını ayak uçlarıma düşürenim
Gecemin aydınlığı.
Bütün dugularımın yolu sana çıkıyordu.
Bir soğuk çiğ misali birikti yüreğimde acılarım
Kayboldum kederlerimde
Ben ve Sen biz olamadık diye seni suçlamıyorum.
Kader deyip geçiyorum.
Kendimi avutuyorum zaman zaman
Gece sen gündüz ben gibi.
Birbirimize çıkmasa da yolumuz
Onca olanlardan sonra
Seni yinede affediyorum.
Kabullenmek zor oldu elbette
En başlarda düşündükçe öfkelerime yenilip akla hayala sığmayan, düşüncelerin altında ezilsem de,
Sonraları seni affettiğimde suların durulduğunu ,yavaş yavaş mantığımın benden daha aklı başında olduğuna kanaat getirdim.
Sağ duyulu düşünmek seni haklı çıkarmıyor elbette,ama sende yaşayıp göreceksin,yarım bırakılmanın acısının ne oldugunu.
Sana demiştim,bir gün kapımı çalınca
senden bende birşey kalmayacak.
Dediğime geldik.Bende, sana dair bir şey kalmadı.
Hangi yüzle karşıma çıktığına şaşırmadım.
Karakteri zayıf insanların bir çok farklı yüzü olduğunu sende gördüm.
Ahhh benim vefası eksik olanım;
Hani sana demiştim ya,gitme...
Senden başka kimseyi sevemem,beni sensiz bırakma,sensiz nasıl yaşanır bilemem diye.
Zaman beni de yanılttı nasıl sevilir insan ,yürek nasıl deli çarpar bir eli tuttuğunda ve her sabah uyandığında nasıl aklına gelir bir çift göz,severek hemde deli gibi severek öğrendim.
Ben yinede sana kırgın değilim.
Şimdi sen beni kaybettiğinin derdine yan olur mu?
Yana yana yan, yan işte.