Binbir derdi ömür yaza ermeden
Benden gayri kim bulur ki ey gönül?
Aşk mevsimi henüz güze varmadan
Benden gayri kim solar ki ey gönül?

Hüsran ile dağa taşa yüz vurup
Faydasızca ham hayale düş kurup
Bezginlikten gece gündüz haykırıp
Benden gayri kim çiler ki ey gönül?

Boş verdikçe geçip giden yıllara
Kara bahtın sürüp küskün yollara
Mecnun gibi ömrü kızgın çöllere
Benden gayri kim salar ki ey gönül?

Yâr aşkıyla zehir şerbet tatmayı
Nazlandıkça el üstünde tutmayı
Hüzne tutam tutam sevinç katmayı
Benden gayri kim bilir ki ey gönül?

Bedbaht olup kara sevda uğrunda
Bağdaş kurup kollarını böğründe
Bitkin düşüp yalnızlığın bağrında
Benden gayri kim kalır ki ey gönül?

Acılardan hiç görmeden ardını
Sevda bıkıp terk ederken yurdunu
Şu gurbetin çekilmeyen derdini
Benden gayri kim alır ki ey gönül?

Yarınları kara düşler yoğursa
Neye yarar güneş her gün ağarsa?
Darda kalan Allah deyip çağırsa
Benden gayri kim gelir ki ey gönül?

Hasretlikler ağartırken başımı
Musibetler bırakmazken peşimi
Sol yanımdan akan kanlı yaşımı
Benden gayri kim siler ki ey gönül?

Yalan ile doldurmadan özünü
Pervasızdan sakınmadan sözünü
Diyar diyar dolaşıp da sazını
Benden gayri kim çalar ki ey gönül?

En son umut yarı yoldan dönüp de
Burhan’a yön veren rüzgâr sönüp de
Hazan vakti perde perde yanıp da
Benden gayri kim ölür ki ey gönül?

(02.09.2008)


Burhanettin Akdağ