Çok kıymetli Öğretmenim merhaba,

2 saattir şiirinizde kayboldum . Kaleminize ve gönlünüze sağlık. Şiiriniz, sadece bir edebî metin değil; insanlık aynası, vicdan çağrısı, hakikat dersi… Her dize, bir öğüt; her kıta, bir toplumsal çığlık gibi. Daim gönlünüz şen ola..

“Malın mülkün neye yarar, insan insan olmayınca” derken öyle yalın ama o kadar derin bir hakikati dile getirmişsiniz ki; dünyayı yöneten hırs, ihtiras, bencillik karşısında en büyük eksikliğin vicdan olduğunu bir tokat gibi hatırlatıyor.

Şiirin bütününe yayılan ahenk, halk edebiyatımızın özüyle birleşen öğüt geleneğini yaşatıyor. Adeta Yunus’un, Pir Sultan’ın, Dadaloğlu’nun sesini bugüne taşıyorsunuz. Didaktik ama asla kuru değil; çünkü her dize, kalbin ve vicdanın içinden süzülüyor.

“İnsan insanın kurdudur” ifadeniz, çağların ötesinden gelen bir gerçeği bugünün zulmüyle, haksızlığıyla birleştiriyor. Ve ardından gelen ikrar, sevda, hak davası… Yani insanı insan yapan ne varsa, dizelerinizde hayat buluyor.

Şiiriniz bize şunu söylüyor: İnsanın gerçek değeri ne makamla ne malla ölçülür; merhamet, adalet ve vicdanla ölçülür. İşte bu yüzden “nefes almak bile yorar insan insan olmayınca” dizesi kalbimize saplanıyor.

Bahri Öğretmenim, böylesi zamanlarda böylesi güçlü bir kalemin sesi çok kıymetli. Kalbinize, emeğinize, hakikati böyle berrak bir dille haykıran kaleminize sonsuz teşekkürler. Rabbim kaleminizi daim eylesin.
Yaratan korusun böylesine güçlü kalemleri..

Huzur yağsın yüreğinize yuvanıza yurdumuza ve nefes aldığınız diyarlara.
En kalbi teşekkürlerimle
Sonsuz saygılar..
Peri

"İNSAN OLMAK ZORDUR"...Kayıplar, özlemler, içsel çatışmalar...Bir kalbin taşıyabileceğinden fazlasını yükler bazen hayat...İnsan olmak; susmakla haykırmak arasında sıkışmaktır, bazen de kendini unutup başkalarının gözünde yaşamaktır, acı kime ait olursa olsun hissetmektir.
"İNSAN OLMAK ZORDUR... Çünkü; Sadece yaşamak yetmez, hissetmek direnmek gerekir, hissettiğini eyleme dönüştürmektir. Vicdanla başlar, adaletle yürür, sessizlikle sınanır ve cesaretle tamamlanır. Varoluşsal sorularımızdır bizi doğruya götüren...Bilinç mesela, bir armağan mı yoksa ceza mıdır? Düşünebilmek bizi özgürleştirir mi yoksa zincirler mi? Bu yaklaşım insan olmanın zihinsel yükünü ve anlam arayışını öne çıkarır.
Mesela vicdan, içimizdeki en sessiz ama en güçlü sestir, bazen bir haksızlığa tanık oluruz ve içimizde bir şey rahatsız eder, işte o ses, o rahatsızlık insan olmanın işaretidir...
Adalet sadece mahkemelerde aranmaz elbette...Bazen bir bakışta bazen suskunlukta gizlidir, bazen de sadece var olarak...İnsan olmak o gizli adaleti fark etmek onun peşinden gitmektir. Sessizlik çoğu zaman bir çığlıktır, insan olmak o sessiz çığlıkları duyabilmektir... Cesaret sadece savaşta değil, bir kelimede bir duruşta bile kendini gösterir, insan olmak o cesareti gösterebilmektir...Tüm bu olguların ışığında, hem felsefi hem de duygusal derinlikteki mükemmel dizelerinizin güne gelmesini dileyerek kaleminize gönlünüze sağlık Bahri Bey.
Not: 3 boyutlu resim de harika...

//Bu hesabı nasıl sorar insan insan olmayınca//

Zor şeydir insan olabilmek. Dürüstlük doğruluk ister, güzellik iyilik ister,
içtenlik güven ister, merhamet vicdan ister, hoşgörü saygı ister, kendini bilmek ister .//Bu hesabı nasıl sorar insan insan olmayınca// kulağına küpe olacak bir dize. Basit bir insana değer verdikçe seni ezer, çünkü kendini vazgeçilmez sanır. Kişilikli bir insan ise değer gördükçe seni yüceltir, çünkü seninle değerli olduğunu bilir. İyi insan iz bırakır, kötü insan acı, yanlış insan ders verir, doğru insan huzur. Kötülüklerde karar kılan insanlar şeytanın vazifesini üstlenmişlerdir. Bir cinler varmış, bir de hinler, farkı çözememiş kahinler. Define arar gibi iyi insan arıyoruz artık.! Olmamış insanları koparmayın dalından; özü hamdır, sözü gamdır, gözü kemdir. Öyle bir çarkı bozuk dünyadayız ki, edepsiz edepliyi bastırır, haksızda haklıyı astırır.
//Sevgili insanlık; bir çocuk masumiyetiyle bir kez daha "elma" diyorum, ne olur çık ortaya artık. OĞUZ ATAY//
Ölümün olduğu bu dünyada hiç bir şey çok da ciddi değildir.
Kötülüğün intikamcısı, ilahi adaletin temsilcisi, denge, adalet tanrıçası
"Nemesis" heykelini Giovanni Battista Lombardi 1851 yılında yekpare mermerden yapmış, Pariste Louvre müzesinde korunuyor. Görünen o ki, ne güzelliğinden, ne zorbaya zulmünden, nede adaleti ile sağladığı toplumsal dengeden, insanlar hiç nasiplenememişler.
Duyarlı kalemden, duyarsızlığa vurulmuş bir tokat gibi şiir. Kanayan yaralara işaret ederek acıyı hissettiren, insanlık ayıplarına insanca sitemleri ile okuruna yansıtan şairin kalem gücüne tebriklerimle.
Saygıyla.