Bu şiirin hikâyesi, bir insanın hayatta yaşadığı en ağır gerçeği kabullenme anından doğuyor.

Bazen hayat insana öyle darbeler vurur ki, sanki sadece kalbini değil, bütün kemiklerini kırar. “Bir kabulleniş kırk kemiğimi kırdı” cümlesi de işte tam bu noktadan geliyor. Çünkü insan, yaşarken birçok acıya direnir, kavga eder, haykırır… ama bazı gerçekler vardır ki, onları kabul etmek zorunda kalmak, bütün savaşlardan daha ağırdır.

Bu hikâyede DersimliKiz, çok sevdiği bir şeyi – belki bir insanı, belki bir hayali, belki de geri dönmeyecek bir zamanı – kaybetmiştir. Önce isyan etmiş, “neden ben?” diye sormuş, gece gündüz içten içe yanmıştır. Ama sonunda, elinden hiçbir şey gelmediğini anlamış. İşte o an, kabullenmek zorunda kalmıştır.

Fakat bu kabulleniş ona huzur getirmemiş; tam tersine, bütün ağırlığıyla içine çökmüştür. Çünkü bazen kabullenmek, iyileştirmez. Sadece susturur. İnsan konuşamaz, anlatamaz, ama içinde kırılmış bir iskelet gibi taşır.

Şiirin sonunda “Diyeceklerim bu kadar” demesi, aslında sessiz bir çığlık. Çünkü gerisi gözyaşlarında, yarım kalmış bakışlarda, kimseye anlatılamayan gecelerde gizlidir.

Bu şiirin hikâyesi aslında, “en ağır acı bağırmakta değil, susmakta” cümlesinde saklıdır.