Hani biraz medeni olduk gibi zannediyordum.
Meğer boş bir kuruntudan ibaretmiş düşüncem.
İlgilenmeye başladık kuzey ırak falan diyordum.
Başladığımız yerdeyiz, meğer yanlışmış felsefem.

Rant elden gidiyor feryadı yine başladı sinsice.
Yok baş örtüsü, yok laiklik elden gidiyor diye.
Feveran yükseliyor, yine kol kola girmiş kefere.
Simgeymiş başörtüsü, öyleyse her yerde engelle.

Cumhurbaşkanı bile olsan bak karışmam ha.
Biz yöneteceğiz bu ülkeyi bırakmayız başkasına.
En çok biz seviyoruz bu rantı, cebimiz doldukça.
Siperlerde ölen, yine siz olacaksınız ama.

Cumhuriyet tehlikede yine mitingler, bayraklar.
Çanakkale’de ölenler bizim dedelerimizdi görmüyorlar.
Bayraktaki kanın dedeme ait olduğunu bal gibi biliyorlar.
Ama olsun, yinede cumhuriyeti benden çok seviyorlar.

Biz biliriz bunları, sıkışınca vardır hepsinin bir yeri.
Kaçıp Avrupa’da oturacak önceden belli ülkeleri.
Biliyorlar bütün şehitlerin vardır başı örtülü anneleri.
Biliyoruz, yok bu cumhuriyet koruyucularının hiç şehidi.

Vatan bizim, toprak bizim, bu anlı şanlı millet biziz.
Sanıyor musunuz ki feda edilir cumhuriyetimiz.
Safsataya inanmayız, tehlikede falan değil rejimimiz.
Lakin yanıyorum, bu rantiyeciye inanan cühela yine biziz.

25.03.2008/İstanbul