“Sessiz Yangın”

Boynuna dokundum, dünya eridi,
Gölge gibi sindim geceye, tenine.
Bir öpüş yetti, her şey sustu,
Alev alev yandım sessizliğinde.

Gözlerin daldı, belki bir anıydım,
Belki de unuttuğun bir yangının kıvılcımı.
Ama o an —
Zamanı boğduk tek bir nefeste.

Tenin, bir dua gibi ezberimde,
Karanlıkta en çok seni görürüm.
Dudaklarımda hâlâ ateşi var
O ilk ve son öpüşün.

Boynunda kaldı yarım bir cümlem,
Söyleyemedim, dudaklarım anlattı.
Teninde saklı bir geçmiş gibi,
Her öpüşte biraz daha unuttum kendimi.

Bir suskunluk sardı bizi geceyle,
Kalbim çırpındı teninin kıyısında.
Dokundukça, biraz daha eksildim,
Biraz daha sen oldum sessizce.

Belki de aşk, tam burada kırılır,
Söylenmeyen her şey öpüşte boğulur.
Boynuna bıraktığım her iz,
Senden çok, benim silinmiş halimdir.

Rüzgâr bile dokunmazken öyle usulca,
Dudaklarım buldu yolunu boynuna.
Geceyle sen karıştın birbirine,
Ben mi öptüm seni, yoksa zaman mı?

Teninde eski bir şarkı vardı sanki,
Bir ezgi, yalnız kalplerin duyduğu.
Her nefeste biraz daha kayboldum,
Bir hayal gibi eriyen dokunuşta.

Saatler susmuştu, yıldızlar bile,
O an sadece biz vardık; eksik, eksilen.
Bir öpücük sürdü sonsuzluk kadar,
Ve bittiğinde, dünya yeniden başladı.
Hüseyin Erdinç