Bir kadın düşün…
Geceleri ışık sönmüş odasında, tek dostu eski bir türkü plağı. O türkü ne zaman çalsa, kalbi başka bir zamana, başka bir insana götürür onu. Çünkü bildiği bir şey vardır:
Başa sarıp dinlediği şey türkü değil, özlemdir.

Her mısra, yıllar önce yaşanmış bir günün yankısıdır. Bir gülüş, bir dokunuş, Munzur kıyısında rüzgârın savurduğu saçlar gibidir belleğinde. Sazın tellerinden çıkan ses, aslında onun kalbinin telleridir. Her tını, özlemin içinden kopup gelir.

O kadın bilir ki, türküler aslında insanın kendi içini dinlemesidir. Hasret büyüdükçe türkü ağır gelir, tekrar tekrar dinledikçe yürek kanar. Ve bir gün anlar:
Asıl bağlandığı türkü değil, türküye saklanan yaralı kalbidir.

Türkü, yalnızca bir köprü olur. O köprüden her geçtiğinde, karşıda özlemin oturur, sessizce bekler. Ve o da her seferinde yeniden yanına gider.