Demişsin ki: “Mazhar olmaz, menfi bu aşk.”
Oysa aşk ne menfidir, ne mazhar…
Aşk, kalbin en derin yerinde
Hakk’ın nefesiyle yanar.

Kendini saklama o zaman,
Severek kazandığını, sevmeyerek kaybet;
Çünkü veren de alan da O’dur,
Kalpte yanan ateş de, küle dönen nefes de O’dur.

Sevgi, yürekteki en asil duygudur,
Asaletini kaybeden sevgi,
Gölgede kalır;
Ama Hakk’a yönelen sevgi
Işığa karışır.

Bekleme sevgiyi insandan,
İnsan fanidir, kalmaz yanında;
Bir ömür boyu tutamazsın,
Avuçtan kayan su gibidir.

Bırak gözlerin konuşsun sevdaya,
Sözler lal olsun, dil suskun kalsın;
Çünkü hakiki aşk, kelimeye sığmaz,
O yalnız kalbin derinliklerinde duyulur.

Ben de gidiyorum,
Bu özlemek değil, belki büyümek…
Sevmek, artık bendeki ben’i bırakmak,
Yokluğumda var olanı görmektir.

Bir kemik kalır insandan, bir de söz,
Hane dünyadan göçüp gider;
Ama aşk kalır ardında,
Ne sövülür, ne övülür,
Sadece Hakk’a dökülür.

Dedim ya:
Benim aşkım ne mazhar olur dünyaya,
Ne menfi yaşar yüreğimde;

O aşk ki,
Yalnız Allah’a varır,
Ve onda baki kalır.