Ey İçinde Yıkıntılar Taşıyan Kadın

Ey içinde yıkıntılar taşıyan kadın,
senin gülüşün bile bir hüzün saklıyor.
Her tebessümünde gizli bir yara var,
ve sen, buna rağmen dimdik ayakta duruyorsun.

İnsanlara inancın kırılmış,
güvenin darmadağın olmuş.
Ama kalbin hâlâ bir sır gibi,
içinde yıllarca saklanan bir sevgi taşıyor.

Bir çocuk vardı gözlerinde eskiden,
ışığıyla dünyayı aydınlatan,
kahkahasıyla duvarları yıkan.
Şimdi o çocuk, oyuncağı kırılmış,
sevinçleri elinden alınmış halde susuyor.

Geriye kalan sadece enkaz değil,
aynı zamanda sessiz bir direniş,
aynı zamanda içe gömülen çığlıklar.

Sen insanlara değer verdiğinde,
onların yokluğu bile yerlerini değiştirmiyor.
Çünkü senin sadakatin,
zamanı aşan bir sabır gibi kalıyor.

Hayal kırıklıkları seni sustursa da,
senin suskunluğun kelimelerden daha gürültülü.
Ve sen diyorsun ki:
“Ben hep iyi olmaya devam edeceğim.”

Ey kadın,
belki sen başka gökyüzlerinde
biriktirdiğin kahkahaları hâlâ saklıyorsun.
Belki izin verdin hayatına acının girmesine,
ama bu senin zayıflığın değil,
insanlığının işaretidir.

Çünkü herkes bir şeylere meyillidir,
hayat bunu bize öğretir.
Biz kabullenmekte zorlanırız,
ama umut hep içimizde yaşar.

Bazen darağaçlarında sallanır inançlarımız,
bazen uçurumun kıyısında bekler korkularımız.
Ama biz düşeceğimiz günü de,
kalkacağımız günü de bekleriz.

Bu kader değildir,
bu yazgıdır.
Kendi elimizle çizdiğimiz,
kendi ellerimizle taşıdığımız bir zaman döngüsü.

Tesadüf diye bir şey yoktur;
tevafuk vardır.
Ve milyonlarca insan arasından
birini seçmek,
ya kaderdir,
ya da yazgının bir işareti.

Ey içinde yıkıntılar taşıyan kadın,
senin adın,
yıkıntılardan yeniden doğmayı bilenlerin adıdır.
Sen, sessizliğinde bile haykıran,
gözyaşında bile ışık taşıyansın.

Ve bir gün,
kalbinin derininde yıllarca sakladığın o sevgi,
kendine kavuşacak.
Suskunlukların dile dönüşecek,
çocukluğunun kayıp prensesi geri gelecek.

Sen, düşlerinden asla vazgeçmeyeceksin.
Çünkü senin hikâyen,
bir kadının susarak değil,
küllerinden yeniden doğarak yazdığı bir destandır.

“Ve gün geldiğinde,
hüzün değil, ışık anlatacak seni;
yıkıntılar değil,
içinde filizlenen sonsuz direnişin.”

Mehmet Bildir