Mazinin açtığı yaralar,
kapanmıyor bende...

Mektuplar sarardı,
bıraktığım yerde.

Kimseler duymuyor,
“sen” dediğim feryadımı.

Penceremin kenarında,
aldığın saat durdu o günden sonra.
Güneşsiz kaldı çiçekler,
penceremin kenarında.

Takvimlerin yapraklarını koparmadım,
sen gittikten sonra.
Her baktığımda,
o gün kalsın diye aklımda.

Odamın ışığı sönmedi hiç,
sabah ezanlarında.
Dualarla bekledim,
gittiğin yollar döneceğin yol olsun diye.

Yağmur yağarken,
sırılsıklam oldum sokağınızda...

Perdeni açıp bakarsın diye...
Telefonuma baktım sürekli.
Mesajın gelir de:

“Islanma... ben iyiyim...
git hadi sen”

dersin diye.

Araba sesleri kulaklarımda:
“O gitti... o gitti...”
diye haykırıyor sanki.

Onlarca insan içinde,
kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki...

Sanki yaşayan bir ölüyüm, şimdi...