Marmara depreminde en çok etkilendiğim insanların sadece insanların bir kişiyi kaybedince kendini yerlere vurmasıydı. Peki bizde birgün gitmeyecekmiyiz?

Hiç o an dökülebilirmi mısralara?
Biliyorum anlatılması çok güç ama,
Bir sarsıntı yetmişti,binalara
Ve evrenin en gelişmiş canlısı olan insana.

Bir sarsıntı yetermiydi gerçekten buralara?
Ailem o gün il dışındaydı,onlardan yana tasam yoktu da,
Telefonumu kapattım,biliyorum yanliştı bu ama,
Duyulan kara haberi kaldırırmıydı,bu küçük adam ha?

Her yeri enkaz götürüyordu,
Ölenlerin ardı arkası kesilmiyordu,
Peki ya çığlıklar onlar duruyormuydu sanki,
Çok yolculuk vardı çooook.

Bu yolculuk mu nereye?
Tabiki de birçok insanın gitmek istemeyipte gittiği yere,
Başımıza nezaman geleceği belli olmayan yere,
Oraya biletsiz,bavulsuz gidilen yere...

Kimi isyan ediyor,kimi yakınlarını görmek için ordan oraya koşuyordu,
Etrafı sessizlikten hariç herşey kaplamıştı,en başta korku.
Ben ise bir köşede oturmuş,onları seyrediyordum.
Çokmu tuhaf birşey yapıyordum,bunların rüya olması için dua ediyordum.