Gel deseydin
Sensizlikten ne yangınları söndürdüm de,
Bir türlü içime bıraktığın ateşi söndürmedim.
Bir de o yokluğun var ya; cehennemin diğer adıymış.
Senin peşinden ıssız vadilere saldırdım,
Bana “onu unut” diyen Annemi karşıma aldım.
Cennet ne ki; senin için cehennemi göze aldım.
Sorsalar beni bana, hiç bir yerdeyim.
Sensizlikten nerede olduğumu ben nereden bileyim?
Sol yanımdan vurulmuş, kendini unutmuş,
Ama seni asla unutmayan deli bir serseriyim.
Ve aşkından şehit düşmüş bu asi yüreğe,
Bir kez olsun, bir kez olsun
Gel deseydin, GELMEZ MİYDİM SANA?

Sen yanımdayken dert sunulmazdı fermana.
Haykırmazdım çatlamış toprağa,
Haykırmazdım, alsın diye beni kara bağrına.
Canım yanmazdı, kanım akmazdı, figanım kopmazdı.
Rotasını kaybetmiş bir gemi gibi olmazdım.
Sen yanımdayken
Güldürmezdim kendimi aşktan anlamayana.
Küllerimden doğardım sana.
Ve sen düşürdün beni aşkın harına.
Yazık, günah değil mi bana? Duy sesimi deli gönül, duy!
Bir kez olsun, bir kez olsun, son nefesimde bile olsa
GeL Deseydin, GELMEZ MİYDİM SANA?


— Ferman Alçiçek*