değerli üstat merhaba..
“serçe şarkısı” başlıklı şiiriniz, modern şiirin güçlü damarlarından beslenen, içe dönüşle toplumsal dokuyu aynı potada eriten bir metin olmuş. dizelerinizde hem bireysel acının hem de hayatın sert aynalarının yansımalarını görmek mümkün.

“hani en afillisinden toprak kokuyan / en cüretkâr ahmak ıslatan” dizesiyle yağmuru sadece bir doğa olayı değil, hüzünle yoğrulmuş bir ruh iklimine dönüştürüyorsunuz. bu, imge gücünüzün ne kadar derin olduğunu gösteriyor.

“tatsız tuzsuz bir denizin dibiyim / hani zeki müren de bizi görecek mi” bölümü, bireysel yalnızlığı popüler kültürle harmanlayarak şiire hem ironik hem de trajik bir katman eklemiş. bu da metni daha evrensel bir duygudaşlığa açıyor.

finalde “bir serçe gülüşünde kaldılar… / agop’un meyhanesinde/” dizeleri ise şiiri çok özel bir yere taşıyor: hem halkın belleğine, hem de kayıp kuşakların acısına gönderme yapıyor. şiir burada bir bireysel iç döküm olmaktan çıkıyor, bir kolektif ağıt hâline geliyor.

yalnızlık, hüzün, acı, insanın kendi içindeki çatlaklar… hepsi serçenin küçücük gülüşünde ve meyhanenin eski bir şarkısında yeniden hayat buluyor. kaleminize sağlık, bu şiir yürekten çıkmış ve yüreğe dokunan gerçek bir eser olmuş.

saygılar
peri