1
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
182
Okunma
Bir zamanlar ben,
köhne bir rafın tozlu kitabı gibiydim.
Kimse açmaz, kimse bakmaz,
sayfalarım kendi karanlığına kapanırdı.
Sonra, bir kelime düştü içime.
Bir damla gibi…
Büyüdü, yankılandı,
benim bile duymadığım sesler taşıdı.
Kâğıt yırtık, kalem paslıydı,
ama mısralar çiçek açtı.
Anladım ki,
değersiz sandıklar bazen en çok saklar hazineyi
Ve sokak kedileri şair oldu.
5.0
100% (8)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz