AY YÜRÜDÜ İÇİMDEN...

Bir görünüp bin kaybolan,
Ucu ışıksız zamanlardı beklediğimiz,
Hayat diye ömrümüze biçilen mekânsızlıklarda.
Bütün kayboluşların yeri belliydi,
Bakmasan bile görürdüm,
İnce ince sızılardı dumanı tüten yarı çıplak ruhumda.
Bakmasam bile görürdün,
Cam kesiği yaralardı, sızım sızım tuz kokusunda.
Biterse bitsin biteceği yere kadar yolu var hayatlar düşlemekti,
Saatleri yarına kurulu,
Gebe kadınların umursamaz korkaklığında.
Zehir,
Zembereği boşalmış,
Aynalı kösteklerin akrepleri sinsice dururken yalnızlığımın karanlığında;
Tam da burasıydı en bilmediğimiz yer,
Tam da buydu herkesin bildiği en saklı sır,
Tam da bu vakit ay yürüdü gecenin üstüne.

Ay yürüdü,
Yarısından yarı pişman döndüğüm gençliğimin ucu ışıksızlığına.
Ay yürüdü,
Yaşımın ruhum duymazlığına...

Ağustos 2007 Alpaslan ÖZTÜRK