BİR MEVSİMİN ORTA YERİ...

İsmi lazım değil bir baharın ortalarında bir yerdi,
Kimseler yoktu hepimizden başka,
Bütün gözler kapalı ve bütün duvarlar ardına kadar sağır ve dilsizdi,
Beyazın bütün tonlarını kokladığım
Sevimsiz bir karanlıktı aklımı teslim ettiğim demir korkuluklu penceresizlik...
Acılara iğnelenmiş
Yarım bir türküydü bırakıp gittiğim her şey ardımda sana dair,
Bir zaman gelir alırım diye...
Kimseler görmesindi sazların sesini,
Kimseler bilmesindi hiç kimsenin bilmediğini,
İsmi lazım değildi
Ve haberi olmasındı adının rüzgârlardan alınıp, tutanaklara geçtiğinden.

İsmi lazım değil bir baharın ortalarında bir yerdi,
Kaybolmasın diye arasına sarı yapraklar bıraktığım hayatların en heyecanlı saati.
Bir zaman gelir alırım diye orada kalsındı sesimden geçen trenler,
En çok bu mevsim acıtırdı içimi.
Daha bir buğulu gözlerle bakarım peşinden gurbete giden yolların,
Kimseler ağlamaz kimsenin arkasından hepimizden başka,
Kimselere yanmam herkese yandığım kadar,
Ne dumanım tüter,
Ne düdüğün çığlıkları boğazımı parçalayıp çıkar arşa.
Kuş tüyü vagonlara özene bezene yüklenen kederlerin ağırlığı,
Yırtarak demirleri kaybolurken içimde,
En çok beni taşır, bir sen bırakıp içimde...

İsmi lazım değil bir bahardı,
Sabahtı,
Kuşluk vaktiydi ya hiçbir kuşun bilmediği,
Yola çıkılası bir gurbetin ilk satırlarıydı,
Nokta, virgül ve daha nice insan icadının bundan haberi yoktu,
Bir nefeste okunsundu bütün kalemlerin telaşı,
Gidenler gitsin,
Kalanlar kalsın,
Olanlar olsundu, ne olacaksa olsun.

En çok bu vakitler acıtır içimi,
Yarım kalmış türküleri bıraktığımız ismi lazım değil bir bahardı
Ve dahi lazım olmasındı...

Ekim 2007 Alpaslan ÖZTÜRK