Sevmek deli gibi sevmek
Aşk odunda yanmak çaresiz
Bir güzelin gözlerinde kaybolmak
Bir yüreğe dokunmak
Aşk şarkıları fısıldamak umarsızca
Dokunmak aşkın bam teline
En sert cinsinden ve haykırmak
Seni seviyorum diye avaz avaz
Ama karşılık alamamak
İflah olmaz bir aşka düçar olmak
Sevmek ama sevilmemek ne acı....

Bu Yürek yangının ardından
Geriye kalan cam kırıklarının
İzlerini hiç kimse silemez
Kaldıramaz bu aşkın enkazını
Paramparça olmuş ruhumun
Can çekişen içler acısı durumunu
Göremez anlayamazlar

Zaman geçer o yürekte
Açılan izler asla silinmez
Hatırladıkça kanar yara
Acıtır Dinmeyen sancılar
Ve ben bu ümitsiz ahvalimi
Ne unuturum ne affederim

Her gece yeniden başlar
Kabus gibi karabasan gibi keder.
Yara değil bu sanki bir ateş topu
içimi kül eder, yakar deler geçer
Susarım, anlatamam derdimi
Neler çektiğimi kimseye,

Çılgına çevirir umarsamazlığın
Beni bir bilinmezlige sürükler
Savurur bir asi rüzgar misali
Götürür beni kalbi kırıklar
Sevip sevilmeyenler ülkesine
Bir şarkı çalar ayrılıklar senfonisi
Bir gölge gibi takip eder beni
"Mutsuzluk" katmer katmer


Gözlerin gelince aklıma
Bir bakışta dönerim o güne.
Yaram kanar hüzün kaplar
Mutsuzluk sanki kader
Tutup ellerimden sessizce
Gölge olur yürür pesimde
Bırakmaz yakamı takip eder....

Ve ben,
Bu gölgeyle yaşamayı öğrendim,
sevmeyi, yanmayı, susmayı yeniden.
Ama yetmedi gölgeler, yetmedi suskunluk,
Bir gün ben de haykıracağım: “Yeter artık!”
Bir gün belki diner bu yangın,
ama izleri hep kalır, hep kalır.

Paşaoğlu

9 Ağustos 2025