Bir zamanlar adını fısıldadığım rüzgarlar
şimdi başka yönlere esiyor.
Ne seni soruyorum gökyüzüne,
ne de cevap bekliyorum yıldızlardan.
Artık içimde değilsin.
Bir hatırasın, yerini bilen ama konuşmayan.

Eskiden her şarkıda sen vardın,
şimdi sadece melodi kaldı geriye.
Sözler anlamını yitirdi,
ve ben her nakaratta
kendime biraz daha yaklaştım.

Affettim seni,
ama bağışlamadım kendimi
sana bu kadar inandığım için.
Ve sonra
onu da bıraktım.
Artık yük taşımıyorum.
Ne kırgınlık,
ne umut.

Eskisi gibi değilim.
Geceleri uyanıp boşluğa seni sormuyorum.
Kelimelerle savaşmıyorum artık,
çünkü hiçbir cümle seni hak etmiyor.

Ben büyüdüm.
Sensizliğin kıyısında büyüdüm,
ve öğrendim ki;
bazı insanlar sadece
yolu gösterip gitmek için dokunur hayatımıza.

İçimde sana ait ne varsa
zamanla yerini bana bıraktı.
Aynaya her baktığımda
gülümseyen bir ben var artık,
gözlerinde "o"nu aramayan.

Sevgiyi öğrendim yeniden,
ama bu kez kendimle başladım.
Benliğimi kutsal bildim,
kalbimi bir başkasının eline bırakmadım.

Ve şimdi...
sen neredeysen orada kal.
Çünkü ben burada,
kendi yolumda,
güçlü, suskun ve tamamım.

ZAMAN TÜNELI
08:08:2025