Her şey söylenmedi belki

Sessiz yürürsün hayatın yollarında usulca,
Düşünceler ağır, yüreğin dolu, incinme.
Sözcüklerin bir liman, huzur arar dalga,
Kelimelerle dokunursun, anlarsın derinliği.

Her dize bir pencere, açılır iç dünyana,
Sevgiyle karışır hüzün, umutla yaşanır.
Dostluğu elinde tutar, yumuşak bir bahar,
Kırılgan, güçlü yanın bir arada yaşar.

Yorulursun bazen, ama asla yılmazsın,
Kendini saklarsın, anlatmazsın herkesin önünde.
Kelimeler döker, içini boşaltırsın gizlice,
Şiirinle ses verirsin kalbinde yaşananlara.

Hayata karşı duruşun, dimdik ve sabırlı,
İçindeki ateş hep sönmez, yakar karanlığı.
Dostların bilir seni, sözün ağır ve derin,
Bir yoldaş, bir sırdaş, hep yüreğinle seslenir.

Dünyaya dokunan o ince, nazik dokunuş,
Yaşamın her anında bir parça sen gizlisin.
Yorulursun, susarsın ama umut hep kalır,
Şiirinle yaşatır, anlatırsın insanlığı.

Bakışların söyler çoğu zaman sustuklarını,
Bir mavi derinlik gibi sarmalar duyguyu.
Sadece anlamak isteyen fark eder seni,
Çünkü kelimelerden önce gelir sezgi.

Zorluk seni bükemez, sadece büyütür,
Acılar yoğurur seni ama eksiltmez.
Her yara bir öğretmen gibi konuşur kalbine,
Sen sustukça yazın konuşur sessizce.

Ne gösteriş ararsın, ne de övgü beklersin,
Kalbinle dokunursun, iz bırakmazsın sesle.
Bir tebessüm yeter sana, yürekten gelen,
Anlamak isteyen anlar; sen hep sade ve derinsin.

Birçok şeyi görmüşsün, susmuşsun yeri gelince,
Ama hiçbir zaman terk etmemişsin merhameti.
Sözlerin geç kalmaz, yerini bulur vaktinde,
Yaraya tuz değil, şifa taşırsın gizlice.

Sen anlatmazsın kendini, yaşarsın usulca,
Ama her dizen seni anlatır, tanıyan anlar.
Bir şiir değil sadece, bir hayat durur içinde,
Ve her satırında “ben buradayım” dersin fark ettirmeden.

Her şey söylenmedi belki, ama hissedildi,
Bir bakışta, bir satırda yankılandı içten.
Adını anmadın hiç, ama her dizede vardın,
Çünkü sen, anlatmadığın yerde en çok yaşandın.

Hakkı kalabalık