Bir ateş yakıldı içimde,
Nefsimin kalbinde.
Kavrulurken ben,
Secdeye kapandım.

Ateş sarmaladı bedenimi,
Ama kül değilim,
Bir gül bahçesiyim şimdi.

İbrahim’in ateşi gibi,
Yıkılıp yeniden doğan.

Putlarım eridi,
Kibrim yandı.
Ve ben,
Küllerimden bir nur oldum.

Secde,
Bir teslimiyet alevi.

Yanarken bile
Sonsuz bir sabırla,
Yanar gibi görünürken,
Sarsılmaz bir inançla.

Her kıvılcımda
Bir dua gizlidir,
Ve her duman
Bir yakarıştır.

Ateş,
Bir sona değil,
Bir başlangıca çağrıdır.

Yüreğimde yanan
O ateşle öğrendim
Bırakmayı,
Ve teslim olmayı.

Secde,
Bir alevin gölgesinde doğan.

Karanlığın içinde
Bir kıvılcım aradım,
Ve buldum seni,
O kutsal ateşi.

Nefsim bir ağaç dalıydı,
Kırılgan ve kuru,
Ama ateşin içinde
Yeniden yeşerdi.

Her yanış,
Bir arınma;
Her kül,
Yeni bir hayat.

Ateş yaktı bedenimi,
Ama ruhumu temizledi,
Ve secde,
O ateşin en kutsal anıydı.

Sonsuz ateşin karşısında
Diz çöktüm,
Ve teslim oldum.

Bedenim yanarken,
Kalbim şükretti.

Ateşin içinde,
Bir çiçek açtı,
Ve o çiçek
Sadece secdede kokladı.

Alevlerin dansında,
Bir sır gizliydi,
O sır ki,
Küller arasında bile
Aşkı yeşertir.

Secdeyle eridim,
Ve kendimden geçtim.

Artık ben yokum,
Sadece o ateş var,
Ve onun ışığı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(12 Mart 2023)