Her gece olduğu gibi bu gecede sensizlikle başbaşayım.
Elimde yine kalemim, yazıyorum aşkımı beyaz sayfalara.
Son mısrasına kadar sen varsın şiirimde
ne bir eksik,
ne bir fazla…

Gecenin sessizliği gibi suskunsun,
Ne bir ses, ne bir iz bırakıyorsun rüyalarıma.
Kalbim... her atışında sen diye çarpıyor hâlâ,
Oysa çoktan gitmişsin,
sadece ben farkında değilim…

Sana yazdıkça hafifliyorum sanıyordum,
Ama her harf bir ağırlık gibi çöküyor omzuma.
Senli cümleler kuruyorum,
Ama hiçbir satırda sarılamıyorum sana…

Kalem bitiyor, kâğıt doluyor,
Yine de içimde bir eksiklik duruyor adı sen olan.
Gözlerim dolu, ellerim boş,
Ve yüreğimde koca bir "keşke" yankılanıyor bu gece…

Ve yine sabaha senle uyanmayacağım, biliyorum...
Ama bil ki, adını en güzel yere "yüreğime" kazıyorum.
Her satırda seni yaşayıp, her hecede seni özlüyorum,
Yoksun ya… işte bu yüzden
her gece biraz daha
ölüyorum.

SİLEZYA