İnsanlık bir ışıktı, yol sonunda söndü
Asırlar geldi geçti, fani devran döndü
İlk gün bir gündü sadece, temiz ve saftı
Hedef belliydi ama insanlık bölündü

Eller uzanırdı hep, o kadim ışığa
Namerdin gölgesi hiç düşmesin aşığa
Gözlerde fer kalmadı, bakamaz uzağa
Hedef belliydi ama insanlık şaşığa

Kini kundakladık biz, yıllarca büyüttük
Nefsi sofraya koyduk, öfkeyle tükettik
Ulvi olan insanlık, çokça harap ettik
Hedef belliydi ama insanlık kirlettik

Yolcu yola çıkmıştı, sokaklar kapalı
Döner durur devranlar, gönülden yaralı
Nefisler sarhoş olmuş, sönmüş her meşale
Hedef belliydi ama insanlık dalgalı

Ey gönlüm, sor nereye bu acı yolculuk
Kaybettin yönünü sen, kalmadı bir soluk
Dere derin, su bulanık, boğulmuş umut
Hedef belliydi ama insanlık yoksulluk

Koyun postu giymişiz, dalmışız sürüye
Fitneyle yoğrulmuşuz, düşmüşüz büyüye
İblis gururla bakmış, gülmüş hep gediğe
Hedef belliydi ama insanlık külhane

İlham perisi çöktü garip yüreğime
Bu geceden gündüze ağlaşıp durdular
Vicdanıma zorlu soruları sordular
Hedef belliydi ama insanlık sürgünde

Ne yapsak ne etsek, kâr etmiyor ki artık
İnsanlık pespaye her yanında var yırtık
Her yanımız ayrı oynar olmuş bir sıyrık
Hedef belliydi ama insanlık kıytırık