Önce ekleyip çoğalıyorsun gençlikte.
Sonra duruluyorsun ömrünün orta yerinde.
Sonra eleyip azalıyorsun akıl başa geldikçe.
Gittikçe yalnızlaşıyorsun düşündükçe.
Göz göre göre, bile bile.
Sanki ruh kendini ebedi yalnızlığa alıştırmakta.
Yaş aldıkça.
Gözü arkada kalmasın diye.

Sonra kaybedişlerin başlıyor birer birer..
Uyanalı yaklaşık 25 saat oldu.
Gözlerim 25 saattir aynı hayata bakıyor.
Ruhum 46 yıldır aynı masallarla uyuyor!
Gözlerim ile ruhum arasında ki uyumsuzluk.
Senkronu ömrümün seratonini sömürüp bitirdi..
Aklım intihar senaryolarını yazarken ruhum kendini boşluğa atıyor.
Bedenim yaşama mucizesi planlıyor..
Bedenim ruhuma bir beden büyük geliyor..
Ömrüm hep saatin yelkovanını alıp dönülmez diyarlara gitmiş.
Şimdi saat kaç aylardan hangi ay sahi.. kimin umurunda ..