Yağmurlu bir gece gibi. ..
Depresif bir kitap, bir ruh gibi. Kıskançlık, bıkmışlık..
Çaresizlik hissettiriyor.
Karanlık gecede onca yıldızın arasında ayın tek başına olması.
Önemsenmemiş, değeri bilinmemiş bir insan .
Hep güçlü durmaya çalışmaktan oluşan bir güçsüzlük.
Dünya’dan kopmuş biri.
Haykırmak isteyen ama sesi çıkamayan biri .
Tek yapabileceği "keşke.." demek olan,
Nedenini bilmediğim bir kırgınlık var içimde…
Kendime karşı, yada fani hayata…
Belki de gözünün önünde beni görmeyen bedenlere.
Anlam veremediğim bir üzgünlük var kalbimde.
Sevdiklerimden karşılık alamayıp..
Ruhuna dokunduklarımı hissetmemeye…
Hayatın en güzel evresinde
Ağaçların dertlerini saldığı
Bulutların mutluluk veren o narin damlaları.
Rüzgarın tenimde hissettirdiği duru dokunuşları.
Toprağın mayhoş yaş kokusu gibi.

’’Şimdi o ferahlık, surlarını dikenlerle çevirdiğim kalemi bir gül bahçesine dönüştürdü.”