Koca metropollerde bir it yalnızlığı bazen.
Rüzgârları hapsetmenin çılgınlığında.
Ara sokaklarda kendi hikayesine yanan isli lambalar.
Eski bir saat kulesinden tam onikiye takılıp kalmış akrep ve yelkovan.
Yine de günde iki kez doğruyu göstermenin aldatıcı mutluluğunda.

Her şey ne kadar riyakâr.
Tüm gülümsemelerin ardında biraz yalan.
Talan edilmiş güzelliklere ağlıyor gecenin içinde ay ışığı.
Yıldızlar sokak lambalarına yenilmiş.
Sahte bir kızıllık sarmış şehrin üzerini.
Zaman denilen yanılgıya mı yenildin gözlerim.
Tufan havasında vuruyor sözcükler yureğin istinat duvarlarına.

Sigara dumanının karanlığa karışan kıvrımlarında yitiyor aklım, bir zaman ötesi içinde yitip gideceğim dehliz.
Duygu sağanaklarında kesif bir yağmur kokusu
Ne de çabuk suya gark oluyor gözlerim
Oysa! Erkekler ağlamaz derdi büyükler.
Bacak kadar boyumuzla erkekliğin sert bakışlarını kondurmuşlardı gözlerimize.

Bana acıyarak bakma zaman çizelgesini alnımın ortasında bölen zaman saati.
Zamanı ışık hızında bölüp parçalayan düşünselliğim var benim.

Bir karınca yuvasında gizlenen hayallerimi Pirupak etmeni de istemiyorum ki!
Bir ışık demetine bağlanıp gideceğim son yolculukta bile mutlulukla öten bir kuş eşlik edecek bana ya!
Son toprağı üzerime atan küreğin sesi yürek sesime karışarak veda edeceğim bu dünyaya.
Beni avuttuğun beşiğin için minnettarım yine de dünya sana.