Bir gün var ki, susar dünya, saatler durur,
Bir nefes çekilir, sonra hakikate kavuşur.
Ne bir ten kalır geride, ne de gölge peşinde,
Ruh yürür Rabbine, yıldızlar eşliğinde...

Ölüm bir sır değildir, sevdadır en yüceden,
Can çıkar ama aşk çıkmaz gönlün hücresinden.
Bir kapı aralanır, vuslat başlar o yerde,
Sonsuzlukla mühürlenir adımız bir secdede.

Zannetme ki ölüm, yoklukların ötesi,
O en gerçek vuslat, Rahmân’ın nefesi.
Azrail gelince bir dost gibi sevinir
Ve kalbe fısıldar: “Artık yükün hafiftir.”

Bayramdır ölene, çiçek çiçek gidişler,
Cennet yolu olur kefenle yürüyüşler.
Tahta ata binmekse çocukluk düşüdür,
Tabutta sultanlık, ibadetin mutlak işidir.

Her kapı kapanır, bir kapı açık durur,
O da Rab katıdır; sonsuzlukla yoğrulur.
Yolcuyuz hepimiz, yük omuzda emanettir,
Dönen kaybetmedi, kalan emanetçidir.

Bitti sanma yol bitince, asıl o zaman başlar,
Yıldız yıldız tebessüm, bir nur kapısını açar.
Ey can! Hoş geldin de ki, vuslata vardın işte,
Bir secdeye sığındın, ölümsüzlük bahçesinde