kendime her gün yeni bir hikaye yazıyorum
bazen de yazmadığım için hikayeler karışıyor
kendi yolumda ilerliyorum ama
nereye gittiğimi bilmiyorum
olsun
en azından
manzara güzel

bugün bilgisayarımı açarken ekran simsiyah kaldı
dedim ki,
senin de sabahın bir körü canına yetmiş demek ki
kendi içimde biri var
yanlış yapmamı engelleyen tek şey o
telefonumda sürekli bildirimler var
ama ben hala kanepede
kaybolmuşum

kendimle tanıştım
ve sonuçta aynı kişiymişiz
neden bu kadar ciddiyim
neden bu kadar asabi
kendime neden bu kadar dert ediyorum
bilmiyorum
ancak bir taraftan da eğlenceli

güneşin doğmaya
ayın batmaya hazırlandığı saatlerde
bir taraf da yemyeşil orman
öte yanda masmavi deniz
ve hafiften esmeye başlayan sabah yeli
ormanın yapraklarından
denizin dalgalarından alıp getirdiği
o tarifsiz melodi

ayak parmaklarının üstünde yükseldim
birer küçük öpücük kondurdum
annemin resmine
işte o anda da
minicik yürek kafesinden
bir masal kuşu
kanatlarını çırpıp havalandı gökyüzüne doğru
gökyüzü
bütün renkleri içine almış
annemin yüzü olmuş

dün gece yeniden okudum
ucu vuslat gibi közlenmiş mektupları
toplamadan bırakıyorum,
sofranın üstüne düşen ay ışığını
off…ne kadar karanlıkmış meğer,
gün doğumunu beklemeler
şimdi anlıyorum
şimdi daha iyi anlıyorum

kendi ayakları üzerinde yürümek
bir insanın başardığı
en büyük mucizelerden biri olmalı
dünya dönüyor
ben hala
ayakta kalmaya çalışıyorum

yok yok
uzanıp şöyle koltuğa
bakayım biraz keyfime
en sevdiğim uğraşlardan biri
geçmişin dramlarıyla
dalga geçmek
yapıyorum en alasını
hıfzımdan siliyorum
ne var
ne yok

en son
neyi unuttuğumu unuttum
iyi böyle...
hafif kafayla yaşamak güzel
elimde olsa
dünyayı kendi ekseni etrafında döndürmez
sallardım
her gün biraz daha tanışarak
kendimle

kendimle kavga etmeyi bıraktım
kavga bitince huzur geldi
her şey yolunda mı
dersem
bilmiyorum ama
ben yolda olduğum sürece
sorun yok

içimdeki uyuyan şeytanı uyandırmak gibi
bir planım da yok
dursun öyle
uyusun
en azından bana bulaşmıyor
şimdilik

redfer