Bu bir yaşanmışlığın hikayesi
Sanki ben değilim satırları yazan, biraz hüzünlü iç çekişler özlem başladı bile…
Her cümlemde şiirde sen vardın.
İçilen o çayın buğusuna sarılan sıcaklığın hasreti gibi
bir ömür değildi biliyorum. Ben de artık yalnızlığa alışmıştım şimdi nasıl olacak bilmem.
Bu hayatı kabullenmiş tıpkı bir çocuk gibiyim ve ağlamaklıydı ayrılığımız.

Tüm şehrin emanetini yollarını sanki bana bırakmışsın gibi.

“Bu kadar umutsuzken mutlu olduğum günleri şimdi arar gibiyim o altın değerindeki sözlerin sen gitmeden önce.
Uzaklardaki mavi denizine uzanmıştı bile yorgun kanatlarımın kıvraklığı suskun ağaçlarından dökülen yağmur damlaları gibiydi gözlerim. Sanki günler aylar yıllar geçmiş gibiydi Bilmem neresinden başlasam bu hayatın.

Bir bahar sabahına umutla uyanırken bedenim buz tutmuş yaylaların sabahı gibi serindi gözlerim de hüzünlüydü yine sen yoksun.
Bir türkü gibi sade,
bir annenin suskunluğu kadar derin.
Bir ümitle bekliyorum sevgilim seni...

Behçet Bük Eskişehir 28 .5.2025