’’Yine yoksun’’
Bazen hayat acı verir
Gerçek ağlatıverir bizi
Buz gibi
Güneş yakar içimi
Oysa aldırış bile etmem
Ak iner saçlarına savrulursun
Yorgunluktan solursun
Beklemediğin bir an gelir
Nar tanem...

Gezinir duygular iner durur tutkular
Çizer yörüngesini hayat
Duyguların jilet misali
Sevgiden eser kalmamış belli
Karanlıkların buğusunda boğulursun
Nefes bile alamazsın
Sevgiden nasibini almamış insanlık vardır
Şaşırır kalırsın
Kar beyazı döner yüzün
Hastadır kalbin yalnızsın
Her yerde bahar çiçekleri de yoktur artık
Yapraklar dökülür bir bir
Sanki sonbahar gelmiş bu günlere
Dünyan değişir tersine döner bazen
Yoksul düşler sırasında
Bir yudum su oluverir zaman
İçsem mi içmesem mi dersin
Bir ezan sesi kulağını tırmalar
Nur tanem...

Acaba ile boğuşur yüreğin
Ben nerde yanlış yaptım
Günahkar mıyım ben de ?
Bütün suçlar ben de mi ? dersin...!
Kaybolursun insanlığından
Bir tanem...

Nefretin prangaları vurulur ellerine
Çıkışı olmayan kör kuytulardasın
Girdabına girmiş gibi hayatın
Bir el uzanası mektuplar
Tozla dolu raflarda
Arasan da bulamazsın
Yarasa nöbeti gibi
Vurur kalbinin tam ortasından
O zaman da
Yolun sonudur dersin
Değil mi ?...

Pişmanlıkların dağıldığında kalbin durur sanki
Damarlarında kanın donar
Taş kesilir bedenin
Yalan sevgilerden bıktım derken
Şimdi gitme zamanı mı dersin
Henüz erken
Saat sabahın beşi, sevgiden eser yok
Sen de yoksun, yoksun...
Behçet Bük Eskişehir
4.3.16’’Yine sen yoksun’’