Bir çığlık düştü gecenin alnına,
Zifiri bir yalnızlık sarındı duvarlara;
Gökte ipini koparmış bir yıldız gibi
Savruluyor ömrümün haritasız gemisi

Rüzgârın paslı dudağında titriyor dualar,
Taş kesilmiş zaman, bir mahkûm gibi
Bekliyor kapısında sonsuz hücrenin;
Yüreğimde sabah ezanına susamış bir sancı

Kırık bir saat gibiyim köhne istasyonda,
Ne giden var, ne gelen raylar küsmüş zamana
Ve her adımım bir uçuruma yeminli,
Ve her düşüm, uçurumdan düşmüş bir melek

Bir gölge dolanır arkamdan inatla,
Kim bilir, belki ben… belki de hiç kimse.
Toprak çağırıyor alttan alttan
“Kul hakkı geçmiştir ruhuna!” diye

Sükût büyüyor içimde bir urgan gibi,
Bir ilmek, bir düğüm, bir cellât nefesi;
Ne yana dönsem karanlık başlıyor,
Ne yana baksam kefen kokusu

Ey sonsuz kapıların demir pervazı,
Açıl da, yut beni; bitsin bu yarım heves!
Biliyorum, aralanır perde bir vakit
Ve şafağın alnında yazılı son söz: “Vesselâm.”

Sedat Kesim