GÖNÜL KUŞUM
Gönülden gülsem bile yüreklerim kanağlar,
İçerimde mutluluk kalmadı gönül kuşum.
Yarenlerim el olmuş yaralarım kim bağlar,
Yıllardır dileklerim olmadı gönül kuşum.

Her gün arşı alaya çıkarken feryadlarım ,
Hasretin ağır basar kırılır kanatlarım,
Acılar gırdabında dönerken hayallerim,
Dertlerim,kederler im dolmadı gönül kuşum.

Ahvalımı dinleyen yürekler parçalandı
Geceler hüzünlendi ,ufuklar efkarlandı
Dalgalar dile geldi denizler çalkalandı
Güneş, sahillerime doğmadı gönül kuşum.

Çorak kaldı bağlarım susuz topraklar gibi
Kayboldu umutlarım solmuş yapraklar gibi
Yaralı bir Ceylan’a saplanmış oklar gibi
Kimse acılarımdan almadı gönül kuşum

Bu sevdayı içinde yaşiyan canlar bilir
Her gece feryad, figan sabahlayanlar bilir
Bağrında kor ateşi taşıyan canlar bilir
Ben yandım eller böyle yanmadı gönül kuşum

Boğazımda düğümler, kan çanağı gözlerim
Çaldı uykularımı sensizken gecelerim
Yüreğine elemi düşürmesin sözlerim
Sana olan hasretim kalmadı gönül kuşum

Kuru ağaçlar gibi dalsız kalmışım şimdi
Arısız petek gibi balsız kalmışım şimdi
İssiz sahiller gibi yalnız kalmışım şimdi
Sığınacağım liman kalmadı gönül kuşum.

Mehmet Öztürk