suskun harflerinle ördüğüm sessizliği
gözlerinin ırmağında boğuyorum
bir kıvılcım yeter yangın olmama
nefesinin ucunda var olup doğuyorum

"upuzun gecelere sığınan
senli düşlerin kilidini çözüyorum
bir ihtimalin pencere aralığından
can suyu alır gibi hücrelerime
yeni baştan çoğalıyorum"

Çoğu kez gece en uzun şiiri yazdırıyor sorgular sentezinden kopan o ayrık kelimelerin diliyle bir nefes gibi sıcak ihtimal ceninlerinden doğan düşlerimize
sonra her sabah yeniden vuruluyor o düşlerimiz ki insan en çok düşlerinden vuruluyor.. sonra sonrası Dilsiz ırmaklar gibi kendine kanıyor yaşam ve yaşam hep biraz eksik süreğenleşiyor

Şiir güzeldi şair
Tebrik ederim
Emeğinize
Yüreğinize sağlık...

Değerli kalemdaşım,

"Dilsiz bir mızrak" gibi yüreği delen ifade edilemeyen acılar, "ucu yanık mektuplar" ve "susuz kalan öyküler" ile duyguları dile getiren ve aşk uğruna "ölümüne memnun" bir teslimiyetten bahsederek, bu kutsal ilişkinin fedakârlık boyutu öne çıkaran "Çözülmeler" şiirin, keder, iç savaş ve aşkın dönüştürücü gücü etrafında örülü, hüzünlü ve lirik bir atmosfer sunuyor okuyucuya.
Bu güzel ve anlamlı şiirin kaleme alan ellerine, dile getiren yüreğine sağlık.

yüreğine sağlık

Keder olmazsa şiir nedir ki..
Bazen Nazım gibi kederi branda bezine kazır,
alaca bulut selam verir satırlara..

Kutlarım

Sevgiyle kalın🌺

"kendini kanatan bir şiirin gövdesinden"

Kim bilir ne kadar ağrır şiirin kanatları aşkı taşımak için.

Nice sevgiler bırakıyorum bu şiirin başucuna...

Selam ile, şiir ile, sevgili Ebru.

Rû // "çözülmeler"le, duygusal yoğunluğu yüksek, metaforlarla bezenmiş bir içsel yangının ifadesini anlatır gibi. Adeta bir duygular çağlayanının, sükunetli bir sarsıntıyla satırlara dökülmüş halini andırıyor.

Şiir, insanın içindeki sessiz ama kudretli savaşların izini süren, duyguya dair en kırılgan ama en gerçek yüzleriyle yüzleşen bir anlatı. “çözülmeler” başlığıyla açılan şiir, bir dağılma sürecinin değil, kabullenilmiş bir içsel çöküşün şiirselleştirilmesidir. Keder “uzun masallar” gibidir (yani hem zamansızdır hem de çocuklukla, hayalle iç içe geçmiştir). “Aynadaki aksin barışı silip atıyor” dizesiyle, insanın kendi yansımasına bile güvenemediği o iç savaş duygusu en sade ama güçlü biçimde yansıtmış okura.

Aşkın şiirle eşleşmesi, mavi parşömene yazılan mısralarla ruhun maviye kaçışı gibi yansır. Bu bir aşk şiiri değil sadece (bu, aşkın insanda bıraktığı derin oyuklara dair bir ağıttır). “Dilsiz mızrak” gibi tanımlar, duyulmamış çığlıkların, sessiz acıların nasıl içe işlemiş olduğunu gösteriyor. Aşk burada hem bir yara hem bir arınmadır; “ölümüne memnun uzatmalı boynumu” dizesiyle teslimiyetle kutsallık arasında gidip gelir (insani bir duygu-daha çok ruh hali ).

Son kıta ise şiirin bir dönüşüm noktasıdır. Artık sadece yıkım değil, o yıkımın ardından gelen diriliş de başlar. “Can suyu alır gibi hücrelerime yeni baştan çoğalıyorum” diyerek, insanın en büyük acılardan sonra bile yeniden doğabileceğini fısıldamış.

Doğrusu şairde saklı, biz anladığımız kadarız.

Saygımla...

bir dilsiz mızrak deler yüreği hani
cümle ağaç dallarından münhasır
bir sırdır ucu yanık mektuplar
uzak bir memlekete yazılan
susar yol türküleri

İmgeleriyle harika bir şiir olmuş kaleminize yüreğinize sağlık