0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
103
Okunma
Sarsıldı yerküre, çelik yumrukla
Küba’nın dağlarında ateş gibi dolaştı
Bir hayalin adıydı: Adalet!
Yalın kılıç, sakalsız devrimcilerin tanrısı!
Göğsünde yanan kıvılcım, Patagonya’dan Vietnam’a
Yüreği, kurşunla değil, halkla dövülmüş
O bir adam değildi —
O bir çağ, bir çığlık, bir kıyametti!
Gözlerinde geceyi yaran bir öfke
Dudağında, halkın açlığına yazılmış manifestolar
Bir omuzunda tüfek, diğerinde halkın umudu
İsyan onun diliydi, sustuğunda bile yankıydı.
Gökler Che’yi duyduğunda yıldızlar yer değiştirdi
Dağlar onu görünce eğildi, Amazon bile selam durdu
Yalın ayak yürüdü zincir kıranların izinde
Kanla değil, inançla çizdi sınırlarını dünyanın!
Ölüm bile ona saygı duruşunda bulundu
“Ben seni öldürmedim,” dedi cellat
“Sen efsaneye dönüştün!”
Ve toprağa değil, yüreklere gömüldü Che!
