0
Yorum
2
Beğeni
4,0
Puan
173
Okunma
Bir milyon altı yüz on bir bin beş yüz dört
Şiir döküldü yeryüzüne geceyle ört
Her biri bir kalbin saklı sızısıydı
Bir yıldız gibi kaydı, bir iz bıraktı yudum yudum
Kimi annesini andı bir ninnide
Kimi sevdayla yandı eski bir şiirde
Kimi hasretle kurudu taşra bir durakta
Bir yalnızlık dizildi her kelamda, her harfta
Altı yüz on bir bin defa susarak yazdım
Bir milyon kere sustum, bir cümle kazandım
Beş yüz dördü unuttum belki, ama
Bir tanesi sendin, yandım o anda...
Bu kadar çok şiir…
Ama hepsi aynı yerden doğdu:
Kalbin kırıldığı, gözlerin dolduğu
Ve aşkın konuşmadığı o tek saniyeden...
4.0
100% (1)
