Sensizliğin koynunda yanar içim her gece,
Hasretinle savrulmam sanki bir kör rüzgâra.
Bir resmini öperim, tutunurum sessize,
Kelimeler sığmıyor bu yürek yangınına.

Gözlerinle başlıyor her dua, her yakarış,
Adını andığım an içimde bin bahar var.
Bir gülüşün yetiyor ne hüzün ne de sarış,
Zaman bile duruyor, aşkına sığınan var.

Gönlümde büyüttüğüm en temiz, en saf dilek,
Adım adım özleme sürüklenmiş kaderim.
Gel de bitsin bu çile, bitsin artık bu emek,
Senle yeniden doğsun, sensiz geçen her derim.

Her yıldızda bir umut, her ay ışığında sen,
Kalbimde yankıların susmayan bir ezgidir.
Geceleri adını yazıyorum gizliden,
Her harfi iç çekişim, her satır gözyaşıdır.

Bir tebessüm yeterdi, unuturduk dünleri,
Senle geçseydi ömür, ne gam olur, ne keder.
Yaralı bir sevdanın sustuğu anlarıyız,
İçimde konuşmayan bir sevda, bir mahşer.

Geceler dert ortaklı, ay bile yar gönüllü,
Karanlıkta solarken en parlak hayallerim.
Ne zaman seni ansam, içimden düşer gülü,
Bir resimde yaşarken tüketti yıllar beni.

Bir adımda bin hüzün, bir bakışta nice yıl,
Sensizlikle yoğrulan bu yürek neyle avun?
Kalemin ucundadır en derin, en sessiz çığ,
Bu şiiri yazarken ağladı Aydın Benli de.

Aydın Benli