asi bir kalbin yakarışı

Sana seslenmedim bu gece,
Çünkü sesim seni özlüyordu,
Dilime düşmekten utandım,
Zira en çok sustuklarım seni anlatıyordu.

Gözlerim lal oldu bu gece,
Konuşamadım… çünkü her bakışta sen vardın,
Bakışlarım seni anarsa diye,
Kör taklidi yaptım yıldızlara.

Kalbim çırpınmadı artık,
Çünkü her çırpınışta senin adını taşıyordu damarlarımda,
Bu yüzden, susturdum kalbimi,
Ama o susmadı... her atışında senin ismin yankılandı.

Sana doğru yürümek istedim,
Ama ayaklarım toprağa küs,
Çünkü toprağa bastıkça kokun geliyordu,
Ve ben her adımda sana daha çok gömülüyordum.

Ağlamadım bugün,
Çünkü gözyaşlarım seni ıslatıyor sandım.
Gülmedim de,
Çünkü kahkahalarımda senin adın vardı.

Bir rüzgar esti,
Saçlarımı savurmadı,
Çünkü senin ellerindi en son dokunan,
Şimdi her rüzgar, seni taklit eden bir yalancı gibi gelir bana.

Geceler çok sessizdi,
Ama ben gürültüden kaçmadım,
Çünkü sessizlik seninle konuşuyordu,
Ve ben, seni duymamak için gürültülere saklandım.

Ateşe yürüdüm ama üşüdüm,
Çünkü aşkın yangını değil, yokluğun soğuğu yaktı beni.
Bir mum gibi erirken içten,
Külümden yeniden doğamadım — çünkü külüm bile sana aitti.

Şiir yazmadım bu gece,
Kalemi kırdım,
Çünkü her kelime sana çıkıyor,
Ve ben bir yola daha seni bilmeden düşmek istemiyorum.

Hak ile bile kavgalıyım bugünlerde,
Çünkü seni ondan fazla sevdim diye cezalandırıldım belki,
Ama ne olurdu —
Seninle yürümek, cennetin de cehennemin de ötesinde olsaydı?

Gök delinse, yıldızlar yere inse,
Ben seni bulmazsam yine de karanlıkta kalırım,
Çünkü sen benim ışığımdın —
Şimdi gözüm, güneşi bile tanımaz oldu.

Sevdaya küfrettim,
Çünkü adaletin yok aşkın!
Seven ezilir, kaçan kazanır,
Ve ben sana koşarken, en çok düştüğüm yerlerde sevdim seni.

Şimdi sor:
Niye sustum?
Çünkü her kelimem seni büyütüyordu içimde,
Ve ben artık seni yok etmek istiyorum...
Ama nasıl ölür sevda, sevdanın içinde yaşarken?

Sustum... çünkü içimdeki en büyük çığlık sendin.