Saygıdeğer Kalemdaşım,
Gönül Ustası…


Yüreğim titredi, gözlerim buğulandı,
Senin dizelerinde Zili Eme bir kez daha yaşadı.
Ben bu satırları okurken, sanki bir mendil iliştirildi kapıma:
İçinde bir yufka kenarı, biraz dua,
Ve bir kadın yüreğinin susarak haykırışı vardı…

Beni onurlandırdınız!
Kalemimden dökülen bir Anadolu kadınının hikâyesine,
Siz kendi kalbinizle, kendi vicdanınızla
Bir şiir giydirdiniz;
Üstelik ipekten…
Tandırın başında yoğrulmuş,
Sessizliğin içinden konuşan,
Ve “adalet bazen bir yufkanın kenarındadır” diyerek
Asıl erdemin ne olduğunu bir kez daha hatırlatan…

Bu sadece bir şiir değil…
Bu, kadınların gözyaşına mühür, alın terine berat,
Ve sessiz kahramanlara yazılmış kutlu bir ağıttır.

Sizin dizelerinizle bir mendil ilişti başucuma,
O mendilin içinde kekik kokusu, yufka buğusu,
Ve bir ömür susarak direnen anaların duası vardı…

Ben Zili Eme’yi yazmıştım…
Toprağı doymadan uyumayan,
Bir çocuğun hakkı yenmesin diye sabaha kadar
Yufka açan o kadını…

Ama siz…
Siz onu alıp gökyüzüne astınız!
Bir dua gibi, bir ninni gibi,
Yalnız Anadolu’nun değil, insanlığın vicdanına
İncecik bir mendil bıraktınız…

Ben onurlandım,
Ben gururlandım,
Ben yüreğimin üstüne bir ömürlük teşekkür mühürledim!

Bu yazdığınız sadece şiir değil kurban,
Bu bir şifadır,
Bu bir adalet çağrısıdır,
Bu, unutulmuş kadınların
Susarak haykıran ağıtıdır!

Benim cılız cümlelerime, sizden gelen bu ihtişamla
Bir yoldaş, bir anlam geldi.
Ve şimdi ben inanıyorum:
Bir yufkanın kenarında saklı adalet,
Sizin kaleminizde yürümeye devam edecek…


Ben mutluyum…
Çünkü Zili Eme yalnız değil artık.
Onun ardına yazılan her satır,
Bütün kadınlarımız için yakılmış bir ışık artık.

Minnetle,
Sevgiyle,
Ve sonsuz bir kalp dolusu teşekkürle…

Allah razı olsun demek az gelir,
Ama yine de razı olsun…
Kaleminiz hiç susmasın,
Duanız hiç eksik olmasın…

Hürmet ve sevgiyle,
Zili Eme’nin torunundan,
Hüzünlü Peri'den,
Sizin gibi yüce gönüllü bir ustaya…