0
Yorum
6
Beğeni
4,7
Puan
146
Okunma
Sessizlik çökerken gecenin koynuna,
Bir yürek çırpınır ıssız sokaklarda
Ne bir ses, ne bir nefes dokunur ona,
Kalabalıklar çoktan unutur adını
Bir haykırış saklıdır derinliklerinde,
Duyulmaz, görülmez ama hep oradadır
Kırık dökük hatıralar dizilir önüne,
Yalnızlık, kaderin en suskun yoldaşıdır
Gözlerin konuşur kimi zaman,
Diline vurmaz acının telaffuzu
Bir umut beklersin durmaksızın,
Oysa en sadık dostundur artık yalnızlık duygusu
Ve bil ki her çırpınış bir sükûta varır,
Yalnızlık, insanın en eski aynasıdır
Kendi sesini duymaktır en zor olan,
Kalabalık içinde bile ıssız kalmaktır
Not: Kardeşim Ahmet Coşar’a hitaben yazılmıştır.
5.0
67% (2)
4.0
33% (1)
