Bir şey oldu...
Sen bakarken bile uzaktın artık.
Kelimelerin kısaldı, gözlerin kaçtı,
Ve ben ne olduğunu sormadım.
Çünkü sormak, duymaya hazır olduğum bir yara gibiydi.
Zaten bazı sessizlikler, her şeyi anlatırdı.
Ve sevmek…
Bazen sadece susmaktı.
Bazen kendinden vazgeçmekti,
Sen üzülme diye kendi kalbini hiçe saymaktı.

Sen uzaklaştıkça ben içime çekildim.
Sana huzur versin diye,
kendi gecelerime karanlıklar sardım.
Bir tek gözyaşı düşmesin diye senin gözlerinden,
ben gözyaşımın sesini bile duymadım.
Sana yük olmamak için,
kendime bile anlatmadım neler hissettiğimi.

Sen gül yeter…
Ben eksik kalırım razıyım.
Ben sustum… çünkü sustukça daha az canın yanar sandım.
Belki affedemedim seni tam olarak,
ama sana beddua da edemedim.
Ne zaman bir sitem gelse dilime,
bir “kıyamam” düğümlendi boğazıma.

Mutlu ol… ama gerçekten ol,
Benim yerime de gül, yeter ki dolmasın gözlerin.
Ben seni affetmedim belki içimden,
Ama kıyamadım da… işte bundandır sessizliğim.