Bir gün biri gözlerinin içine bakacak,
Ama gözleri ısıtmayacak içini.
Ne sesi tanıdık gelecek, ne gülüşü huzur verecek.
İşte o zaman anlayacaksın, ben kimdim, sen kime gittin.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın.

Gideceksin, kapılar çalacaksın.
Bazıları hiç açılmayacak,
Açılanlar da hemen kapanacak yüzüne.
O zaman anlayacaksın; seni en çok seven kalbi nasıl harcadığını.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın.

Boğazına düğümlenecek kelimeler,
İçini anlatmak isteyeceksin ama anlamayacak kimse.
Her şeyin yavaş yavaş anlamsızlaştığı o sessizlikte
En çok da kendi sesinden yorulacaksın.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın.

Yanında insanlar olacak belki,
Ama kimse dokunamayacak kalbine.
Gece olacak, sessizlik çökünce
O koca boşlukta sadece ben yankılanacağım.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın.

Bir sabah uyanacaksın, aynaya bakacaksın.
Yorgun bir yüz, suskun bir bakış…
Eskiden içinde sevildiğini bilen biri vardı,
Şimdi sadece eksikliğini saklamaya çalışan biri kalacak.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın.

Ben sustum ya, sen artık ne duyarsan kendinle konuşacaksın.
Ne bir sitem, ne bir beddua…
Ama o suskunlukta seni boğan hep ben olacağım.
Çünkü sen benim içimden çıkarken kendini de bırakmıştın.
Pişmanlık çok başka, sen perişan olacaksın

Zaman geçecek,izim silinmeyecek.
Adım geçmese de acım hep seninle kalacak.
Ne affa sığınabileceksin ne unutmaya.
Kendinden kaçarken en çok bana çarpacaksın.
Ve ben, çoktan seni içimde gömmüş olacağım.
Pişmanlık çok başka…
Ve biz, suskunluğun en koyusunda kaybolacağız.