“Rücû”

"Rücû", sözlük anlamıyla geri dönüş demektir; şiirde ise bu kelime, hem tematik hem de metafizik bir dönüşe işaret eder gibi. é-"Ferda ca", ilk dizeden itibaren karanlığa atılan adım ve kendi sesinden ürkme imgeleriyle, içsel hesaplaşmasına ve varoluşsal sorgulamasına bir kapı aralıyor. Bu bir “kendine dönüş” şiiri sanki.
İkinci kıtada yer alan “Sen kimsin?” sorusu, varoluşun merkezinde yankılanan kadim bir sorudur (hepimizin bu soruyu sorması gerek). Aynada yansıyan benlik, geçmişe/çocukluğa kırılmış bir daldan düşen “ben” metaforuyla yeniden tanımlanmış. Bu kırılma, hem duygusal bir yüzleşme hem de içsel parçalanmanın sembolü olarak (şair gibi bir çoğumuzun başına bela) duruyor.
Üçüncü kıtada “kül gibi serilmek” ve “secde” imgeleriyle birlikte şiir, derin bir tasavvufi anlam kazandırmış. İnsan, benliğini aşarak kendine ve kaynağına (belki ilahi olana) döner (döner mi bilinmez!). Bu “Rücû”, artık unutulmuş bir an gibi sessiz, ama öz’e dönük bir yolculuğa çıkmak ister (becerebilene "AŞK" olsun :) ) gibi.
Son kıta ise şiirin zirvesi: “Suskunluğum kadar haklıyım” dizesi, yaşanmışlıkların, kırılışların, kırılmaların ve geri dönüşün ardından gelen haklı bir sessizliğin beyanı olmuş. Şair, “hiçlik” eşiğinde, varlıkla yokluk arasında bir yerde “sönmüş” olduğunu söylerken aslında dünyaya karşı bir içe çekilişi değil, ruhsal bir dengeyi ifade etmiş (değişik tokatlamalar var okur için, çok hoş).
Kısaca bu şiir, melankoliyle mistisizmin, içsel kırılganlıkla metafizik arayışın zarif bir sunumudur. Dilindeki duruluk ve imge zenginliğiyle okuyucuyu hem duygusal hem düşünsel olarak derinden etkilediği aşikar.

Haddim olmayarak iç sesimi yazdım...

Saygımla.