𝙕𝙞𝙡𝙖𝙣’𝙖


---

I.
bir gece ansızın
açıldı pencereler

şehre doldu
ezberlenmemiş bir sesin tereddüdü

dil…
parmak uçlarında kanayan
bir harita artık

ve Zîlan
bir ismin değil
bir aşkın kendisiydi


---

II.
bir sabah
çay demiyle karıştı gelişin

anımsadım:
sen en çok
bir dilin kıyısından konuşurdun
ve her hecen
bir mendil gibi düşerdi dizelere

kimi unutuşta yitip gitti
kimi bir sarkıydı
çocuk kalbimize kazınan

bak,
şimdi bir çığlık büyüyor
harflerin gövdesinde

ülkem yok artık
yalnızca bir sitemim var
sana benzeyen






---

III.
bir tütün tabakasından
çıkan küçük bir not
şunu yazıyordu:

“Unutulan her kelime
başka bir yerimden üşüttür beni”
üstümü örtmez misin ?


ve o gün
pencereler bir daha açıldı
aşk devrildi
bir çocuk düşürdü ilk harfini yere


toplandı herkes
harfi değil
çocuğu tutukladılar
olabilir
çocuklarda suçlu
doğar bazen


---

IV.
Zîlan,
sen bir köyün ismi değilsin artık
bir kitabın köşesine işlenmiş
lisan gibisin


Aşkın kurban merdivenlerini
İltifatlarla
sararak
tırmanırsın
geceyi
sevda üstüne çekerken


---

V.
ve pencereler şimdi
eski bir cam gibi çatlak
içinden bakınca
geçmiş değil
gizli bir gelecek görünür

orada
hâlâ bir şair
harfleriyle mayın söker

bir çocuk
ninnisiz büyür

bir yaşlı
her gün aynı cümleyi
taşlara fısıldar:

“Zîlan
bir adı yazmakla başlar bir aşk”


---

VI.
aniden pencereler
açılırsa bir sabah
ve bir sözcük
dışarı kaçarsa oradan

bil ki o sözcük
bir bildiridir artık

bir yoklamadır zamana:

“Kim kaldı içimizden?”
“Kim yazdı alnımıza bu yasayı?”

ve biri cevap verecek elbet
bir gün:
"Benim adım Zilan
Aşk’ın gölgesinden geldim."