(Annemin Sessizliği)


Gece çöktü üzerimize
bir suskunluk battaniyesi gibi örttü göçü.
Meriç karanlıktı o gece
sadece su değildi içinden geçtiğimiz.
Bir korkuydu, bir ölüm kıyısı
ve ben, annemin göğsüne gizlenmiş,
henüz dünyadan bihaber bir bebek.

"Susacak" dediler
"Yoksa hepimiz boğuluruz bu hayatta."
Beni suya atmalarını istemediler
ama ihtimallerin gölgesinde
her annenin kalbi parçalandı sessizce.

Annem...
elleri titreyerek tuttu beni
memesini ayırmadı dudaklarımdan
ağlamayayım diye değil
yaşayayım diye.
İlk duasıydı belki bu bir annenin
ilk kurbanı olmamaktı bir milletin.

Ay yoktu o gece
yıldızlar bile sırt çevirmişti.
Ama annemin gözleri parlıyordu
gözyaşının ışığında,
beni yokluğun içinden varlığa taşıyordu.

Her adımı dua gibiydi
her nefesi bir kurban duası.
Issız bir toprağa ayak basarken,
bana yeni bir hayat
kendine yeni bir yorgunluk doğurdu.

Ve Meriç
sadece bir nehir değildi artık
bir anneyle bebeğin
birbirine tutunduğu son umuttu.
Göç, sadece yürümek değildi
bir ömrün ucunu tutmaktı suyun soğuk kenarında.

Ben ağlamadım o gece
annem de konuşmadı bir daha o geceyi.
Ama ikimiz de bildik:
bazı hikâyeler
yalnızca kalbin içinde anlatılır...!


Ferdaca


Not:
Bu şiir, göç yollarında umut taşıyan annelere, henüz kelimesi olmayan bebeklere ve susarak hayatta kalanlara adanmıştır.

Göç yolları sadece bedenleri değil, kalpleri de taşır.
Her annenin kalbinde bir vatan gizlidir.

Ananem Hazel ve Annem Zehra ile tüm kalplerinde vatan tasiyan annelere selam olsun mekanları cennet olsun...