Bazen uzak, bir dağ rüzgarı gibi,
Sessizliğin içinde bir yankı, bir iz,
Kulağımda dolanan fısıltılar gibi,
Titretir bedenimi, savurur bizi.
O nefes, hem güçlü hem de kırılgan,
Bir çiçek gibi nazik, aynı zamanda sarsılmaz bir kaya.

Nefesin dokunduğunda yakın olurum,
Sıcacık bir esintiyle sarar tüm ruhumu.
Kalbimde yankılanan her bir soluğun,
Beni saran en derin duyguların.
Her titreşiminde, sevginin anlamı,
Dünyamın merkezi olur senin nefesin.

Duymadığımda içime düşer karanlık,
Endişenin soğuk eli titretir beni.
Nerede diye sorar kalbim ansızın,
Sensizliğin rüzgarı üşütür içimi.
Bir kuşun kanat çırpışı kadar hassas,
Nefesinle bulurum huzuru her defasında.

Doğanın sesi gibidir soluğun,
Dalgaların sahile vurduğu an gibi.
Güçlü, serin, bir o kadar zarif,
İçime çektiğim her an nefesinle dolu.
Bir an korkarım, sonra güçlenirim,
Çünkü senin nefesinle var olur kalbim.

Merakla beklerim o tatlı sesi,
Gecenin en sessiz anında bir nefesin.
Duyduğum an dünya yeniden döner,
Kaybolmuşsam, yolum yeniden belirir.
Sensizlik, sessizlikte bir çığlık olur,
Nefesinle hayat bulur tüm duygularım.

Ve her seferinde, o nefesle dirilirim,
Yeniden doğar kalbimde sevginin sesi.
Korkularım, endişelerim, bir fırtına gibi,
Ama senin soluğun dindirir hepsini.
Nefesinle varım, nefesinle tamım,
Dünyamın sınırlarını çizen, senin nefesin.

Ve biliyorum, nefesinle varım,
Her soluğun benim kaderimde saklı.
Bensizken bile seni hissederim,
Nefesin her an, kalbimde yankılı.
İsyanım var sensizliğe, yalnızlığa,
Çünkü senin nefesin, benim benliğim!