Sen mi?
Nereye baksam, neyi duysam,
Her şeyde bir iz, bir yankı senin sesinden,
Bir şehir gibi, uzak ve dokunulmaz.
Söylesene,
Nasıl yaşanır böyle hasretin ortasında,
Yokluğunun sancısı hep kalbimdeyken?
Belki de baştan yanlıştı bu yol,
Ellerimiz hiç buluşmadı ki doğru yerlerde.
Ya ben seni tutmayı beceremedim,
Ya da sen çoktan başkalarının izinde kaybolmuşsun,
O yüzden mi hiçbir zaman anlayamadın,
Ne beni, ne de bu kırık kalbimi?
Oysa ben hep,
Ya tamamıyla sen, ya da hiçbir şey istemiştim,
Böyle yarım kalan sevdalarla dolu değil,
Gerçek bir aşkın izini sürüyordum.
Şimdi düşünüyorum da,
Ne çok sevmiştim seni.
Ama nerede hata yaptık, bilmiyorum,
Sevda mı yanlıştı, yoksa taşıdığım bu yürek mi?
Bilmiyorum...
Hasretin en derinlerde kazınmış,
Dilime dolanan son vedanın acısı,
Soğuk ellerimde sıkışıp kalmış.
Bir düşte yürürken,
Sağ elimden çıkardığım özlemleri,
Sol elime giydiriyorum.
Sanki hiç bitmeyecek gibi bu yokluk,
Oysa sadece üç kelimeydi,
Söylemem gereken:
Git... Sus... Unut...
Şimdi daha iyi anlıyorum,
Senin sevdanla değil,
Kendi hayallerimle aldatıldım ben.
Üzgünüm desem, ne değişir?
Acı geçer mi?
Açtığın yaralar bir gün iyileşir mi?
Sanmıyorum.
Belki sadece sen değildin,
Kaderim de yanıltmıştı beni,
Bir taş gibi düştü dilinden o soğuk kelimeler,
Parçaladı kalbimi, daha yaşarken...
Ama aslında,
Zarar da yok biliyor musun?
Zaten hazırdım, biliyordum,
Sen bana gülerek gidecektin,
Ve ben senin yokluğunla kalacaktım baş başa.
Şimdi,
Ya bu enkazın altında kalırım,
Ya da üstesinden gelmeyi öğrenirim,
Bilmiyorum.
Belki bugün de ertelemeliyim o üç kelimeyi,
Dur... Düşün... Unutma,
Yine mi bekle demeliyim?
Yoksa aklımı da kalbimle birlikte,
Sonuna kadar öldürmeli miyim,
Taşlaştırmalı mıyım ruhumu,
Seni unutmadan, yeniden yaşamak için?
Bilmiyorum,
Belki seni yok edebilirsem,
Yazların sıcak soluğu geri döner pencereme,
Ve ben bulurum yeniden,
Aydınlık bir sevdayı,
Ve hayat okulunun bir öğrencisi olurum yeniden.
Şimdi,
Söyle bana,
Seni unutabilir miyim?
Yoksa bu yürek bir daha sevilmeyi unutmuş mu?