6
Yorum
32
Beğeni
4,8
Puan
302
Okunma
Karanfil sesli bir kadın geçti
Geceye fısıldar gibi
Sözcükleri mor bir buğday tarlası
Rüzgârın alnında kanat izleri…
Gözleri gümüş bir uyku gibi açılırdı
Her bakışında bir eylül sararırdı içimde.
Dudaklarından düşen harfler
Bir nehir gibi akardı suskunluğuma.
Yürüdü…
Adımlarında toprağın hafızası vardı
İçinden geçtiğim yalnızlıklar
O sesle kırıldı birer birer…
Ben sustum.
O konuştu:
Bir kuş uçtu göğsümden
Adını unuttuğum o eski sevda gibi…
Unutulmamış ama söylenmeyen
İçimde hâlâ yerini bilen
Ama adını artık kimsenin anmadığı…
Yara değil
yankıydı o,
Zamanla susmayı öğrenen bir kalbin
Son kelimesiydi belki de...!
Ferdaca
Not:
Bazı sesler unutulmaz; susar, ama içimizde yaşamaya devam eder. Bu şiir, sesiyle zamanı durduran kadınlara…🌼
5.0
91% (10)
3.0
9% (1)
Cevap Yaz
