2
Yorum
6
Beğeni
4,0
Puan
138
Okunma
Herkesin güldüğü anılarda ben
Sessizce yürüdüm, içimde keder.
Dilime değmedi bir damla sevinç
Gözümde büyüdü dilsiz her heder.
Kırıldı dizimde bin umut taşı
Secdede solduğum bir sabır yaşı.
Yük gibi çöktü de kalbimin başı
Önüme eğildim, kimse bilmeden.
Güldüm ben de, onlar gülsün diyerek
İçimde yandım da belli etmeyerek.
Bir ben anladım ki kul olmak gerek
Yaraya dokunan sözle değilken.
Ferdaca
Tefekkür:
Bazen en derin acılar, sessizce taşınır. Kulluğun sabrı, dışarıdan görülmeyen bir mücadeledir.
5.0
75% (3)
1.0
25% (1)
Cevap Yaz